10 000 stoeptegels
May 28th, 2008 by Frans Olofsen
Het is een basisschool waar ik al jaren af en toe langsloop. Een rommelige school, zo aan de buitenkant te zien, oud gebouw, hoge ramen. Dertiger jaren. Ook het schoolplein oogt wat vervallen. Dat komt vooral door de uiterste rand ervan, een brede, ongeplaveide strook met zanderige bodem. Het gras wil niet echt groeien, want de kinderen spelen er. Vorige herfst liep ik er langs, na een paar flinke regenbuien. Het was speelkwartier. De kinderen vermaakten zich grandioos. Sommigen hadden stokjes verzameld waarmee ze in het natte zand peurden, een jochie had een papieren bootje gemaakt dat hij uittestte op een plas. Een groepje groef met kleine plastic schepjes kanaaltjes van de ene naar de andere plas. De sfeer was uitgelaten, vrolijk. Hoe zouden ze de klas weer inkomen, na de pauze? Met natte schoenen, natte kleren? Ik keek naar de twee leerkrachten die over het schoolplein liepen. Ze lieten het gebeuren.
Maanden later kwam ik de school, laat ik maar geen naam noemen, toevallig op internet tegen. Want zo gaat dat: je surft, dwaalt af en komt bij iets terecht wat je niet zocht. Ineens stond ik binnen de muren van de school. De Inspectie had de school bezocht en beoordeeld als ‘zwak’.
Een paar weken terug liep ik weer langs de school, ook nu weer na een paar regenbuien. In gedachten zag ik de kinderen samendrommen bij de zandplassen. Maar niets daarvan. De speelplaats was compleet gerenoveerd! Tegels, overal tegels, ook de zandhoek was versteend. Precies in het midden stond een sprieterig boompje. Verderop een zandbak en een glijbaan in Ikea-kleuren, omgord door zwarte, schokabsorberende tegels. Ernaast een drietal van die wipwappers. Ik schatte het aantal tegels van de rechthoek: tegen de 10 000. Alles straalde hoop uit, goede voornemens, tot en met het nog niet-verweerde hout van een schuurtje dat op de voormalige zandstrook was geplaatst.
Toen gebeurde het. De deur zwaaide open, kinderen renden naar buiten en verspreidden zich over het plein. Een meester liep naar het schuurtje en ontsloot de deur. In geroutineerd tempo bracht hij een keur aan roestvrijstalen fietsjes en driewielertjes naar buiten. Binnen de kortste keren krioelden de kinderen om elkaar heen, zoals botsautootjes op de kermis, maar dan zonder te botsen. Ik dacht aan het rapport van de Inspectie en vroeg me af of dit nog steeds een ‘zwakke’ school zou zijn …